Pękanie...na wiosnę.

Pękanie, to słowo ma tyle znaczeń, lecz dla ogrodnika, miłośnika przyrody, ten wyraz ma szczególne znaczenie.
Tak! Właśnie!
Pękają pąki wszystkich roślin po kolei, od drzew po krzewy, 
a i kwiaty pokazują nam, swoje najskrytsze wnętrza.

Lecz ciągle mało i  za mało. Wypatruję kolejnych oznak wiosny, każdego dnia.
Przecież jest już ciepło i jasno, lecz zimne noce spowalniają, ten moment wybuchu zieleni i kolorów.
Kolejne dni i co, nic?

Szyszeczki, no piękne, lecz modrzew jeszcze śpi i mam uczucie, że wszystko jest martwe.
Kolejne dni i kolejne przebudzenia...

Budzą się tawuły i berberysy, choć derenie jeszcze śpią.

Żonkile pod drzewami w parku poczuły ciepło, lecz czy tylko one? 

Nie! Jest cieplej, ponieważ Kicołek, kot z wydm jest dobrym wyznacznikiem działania promieni słonecznych ;). 
Ufam mu od pięciu lat, bo tyle ma to pręgowane stworzenie.

Czekam na rozkwit kwiatów magnolii tej, która najwcześniej kwitnie w Międzyzdrojach.

I jest! Ten pierwszy pąk, który pęknie! Kocham pękanie :D.

Zaczyna się się święto wiosny. 
Podczas wiosennego bieganie mijam ludzi, którzy opowiadają o radości z powodu przebudzenia się wiosny, oglądania jej przejawów. Cieszymy się razem :D.
Wraca życie! 

Śliwo - wiśnia ma już pierwsze kwiaty na których siadają trzmiele.
Pojawiają się pierwsze motyle.

Tak, to ta uśpiona królowa - magnolia, która jest krzewem, a udaje drzewo i świetnie jej to wychodzi. 
Przynajmniej ja, jestem pod jej wielkim wrażeniem co roku i nie mogę przestać się zachwycać jej urodą. 

Czekam na reakcję tego skarba, który przeżył u nas pierwszą zimę. 
Jak się czuje judaszowiec kanadyjski, o tym w kolejnych postach.
Póki co, zachwycajmy się każdą chwilą wiosny.
Ptaki i ich śpiewy o poranku to czas, kiedy jestem sama z naturą.
To istny obłęd dźwięków, po czasie zupełnej ciszy.
Kocham wiosnę za co? Właśnie za to!